Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/80

— 72 —

ważnych spraw, które się wyłoniły niespodziewanie w okolicy.
 — Ależ proszę — odpowiedział zrezygnowany już Czemski. — Jakież to nowe powstały sprawy?
 — Jeżeli pozwolicie — potem. Pijmy najprzód klasyczną kawę nieocenionej panny Agaty. — Niema jej tutaj? — dodał, wietrząc raczej, niż szukając ślepemi oczyma.
 — Niema. Pijmy kawę.
 — Co to jednak wieś! — rzekł po kilku łykach profesor — jakie balsamy!
 — Doskonale! — myślał Stefan, popijając także — jakoś go wieś udobruchała i oniemiła. Nie będzie mi tyle głowy suszył „sprawami”.
 Ale z profesorem trudno było właściwie mówić o czem innem; na szczęście długo nic nie mówił, pijąc i jedząc łakomie. Gdy skończyli, odezwał się Czemski:
 — Mówiła mi Agatka, że profesor ma zwyczaj odbywać codzień rano przechadzkę do Mielna?
 — Przechadzkę? — nadął się Owocny — tak się to zdaje niewinnemu dziewczęciu!
 — Chce pan powiedzieć: Agatce? Ona jest dosyć... cwana.
 — Ej, nie wierzcie temu — odparł profesor — rozmawiałem z nią sporo temi dniami: to natura kryształowa... Bo, że, myśląc o swym losie, poszła za jednym i drugim mężczyzną, to mnie przecie nie gorszy. Nie jestem starożytnym moralistą...
 — Ho, ho! — Uśmiechnął się Stefan — widzę, że profesora zajmują kobiety?
 — Cóż? człowiek nie jest wyłącznie maszyną do myślenia o pożytku cudzym, drogi panie Stefanie.