Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/47

— 39 —

 Ona zaś, dobrze usposobiona przyjęciem, zapytała wesoło:
 — A coby też panowie chcieli na obiadek?
 — Dla mnie wszystko dobre — rzekł Owocny, wznosząc ręce do skroni nakształt rogów — sam jestem na świecie, nikt o mnie nie myśli, jem, co mi dadzą.,.
 — To pan biedny! — odezwała się Agatka ze współczuciem — no, u nas pan dostanie jeść porządnie.
 I ruchem uprzejmym pogłaskała profesora po ręce, aż się działacz rozrzewnił.
 — Chcecie panowie krupniku z drobiu?
 — Na taki upał? — przymilał się profesor — możeby chłodniczek?
 — Ano, kwas jest, śmietana jest, ogórki som — —
 — A raki?
 — Gdzieby tam! całkiem się od nas wyprowadziły.
 — I bez raków dobry będzie, tylkoby dodać trochę cielęciny.
 — Może być też. — Potem abo kurczęta, abo schab?
 — Kurczęta z sałatką, jeżeli mam wybierać.
 Stefan spoglądał pogodnie na tę komitywę, z ironicznem zadowoleniem młodego, pewnego siebie mężczyzny, którego przyjaciółka igra sobie z potworkiem. Dziwiło go to nawet przyjemnie, że Agatka, czasem harda i zbyt obcesowa w obejściu, umie sobie jednać ludzi inteligentnych prostotą i wdziękiem.