Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/272

— 264 —

coś cię ponosi? — badał Broniecki, sam rozweselony.
 — Nic tak bardzo... Cieszę się, że tatusia widzę.
 — Ej-że? — — tak cię nagle tutaj przywiało — ręczę, że mi coś masz do oznajmienia — dopytywał się pan Józef, a uśmiech mu się zmieniał w wyraz twarzy troskliwie ojcowski.
 — Parę nowin z Warszawy... — rzekła Mańka, nagle zarumieniona.
 — Poczekaj! to zgaduję — pewno pana Stefana puszczono z klateczki?
 — A no, tak... myślałam, że tatuś wie... Nie był jeszcze w Sławoszewie?
 — Ani w Niespusze. Dziś rano miałem stamtąd wiadomości.
 — Dokądże pojechał?
 — Jakże ja to mam wiedzieć? — zastanów się córuś. — — Może ci bajkę powiedziano?
 — Nie, nie. Przedwczoraj go wypuszczono, nocował w hotelu Europejskim i rano wyjechał na kolej — myślałam, że do Niespuchy.
 — Proszę, proszę — co za wywiady! Reportera posłałaś, czy detektywa?
 — Wszystko ciocia Obichowska, tatusiu. Szkoda tylko, że o jeden dzień zapóźno się dowiedziała, boby go pewno do nas zaprosiła. Ta złota ciocia! — wszystkiego mu zapomniała, nawet tego żartu o byczej głowie w jej herbie... Ciągłe deptała za jego uwolnieniem.
 — Ale po uwolnieniu gdzieś prysnął — — no, może do ojca?