Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/213

— 205 —

 — Jedź ze mną do Lublina, Rozalko; zaprowadzę cię do doktora i pokażę te wszystkie patenty, szable, mundury.
 — A dajże mi pokój! co mnie to obchodzi?
 — To dlaczegóż postponujesz zacnego doktora, mego przyjaciela?
 — Nie postponuję. Znam tylko jego syna, który ma dziwne maniery. Wyobraź sobie, że na którymś czwartku, zobaczywszy na srebrze herb nasz, Wieniawę, z głową byka w tarczy, zapytał, czyśmy to dostali za wzorową oborę! Zosi bardzo się to nie podobało.
 — Ależ nie tak było, cioteczko! — zawołała Mańka. — Powiedz, Zosiu, że nie tak — —
 — Nie pamiętam — odrzekła Zosia, wzruszając ramionami.
 — Studenckie figle! — łagodził Broniecki — trochę nawet za dziecinne dla pana Stefana. Za figle też w kozie siedzi.
 — Tatusiu! przecie za oświatę ludową!
 — Daj mi gadać, Maniuś! Nie zrobię krzywdy żadnemu Czemskiemu. Chciałbym, owszem, wydobyć pana Stefana z pod klucza.
 Manieczka umilkła, a pan Józef ujął wypielęgnowaną rączkę pani Rozalji i mówił:
 — Siostrunia jest anielską istotą — sama nam dopomoże do uwolnienia Stefana Czemskiego.
 — Ja?!... nie widzę, jakim sposobem?
 — Znasz księcia Dołgorukiego...
 — Bardzo mało. — — Ale poczekajcie! znam ledną damę wpływową...
 Spojrzeli wszyscy przyjaźnie na panią Rozalię, która odrazu zapomniała o swej niechęci do