Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/86

—   80   —

 — Jestem Rosenduft — rzekł otłuszczony osobnik w czarnym chałacie, udającym surdut pan o mnie nie słyszał?
 — Nie, panie.
 — Nu, ja kolega — ja także fabrykuję mydło.
 Wyciągnął z brudnego rękawa kawał limfatycznego mięsa, który mu służył za rękę. Szaropolski udał, że nie widzi, lecz wskazał mu krzesło i milczał pytająco.
 — Pan ma wielkie nieprzyjemności ze swoją fabryką? odezwał się Rosenduft, przybierając wyraz współczucia.
 — Mam fabrykę tymczasem nieczynną... — skoro pan wie...
 — Ja wiem! Te nasze robociarze to są łajdaki, to są leniwe złodzieje!
 — Wcale nie! To są ludzie nie rozumiejący ani wspólnego, ani nawet własnego pożytku.
 — Ja i to wiem! Oni słuchają te agitatory, te zawodowcy, te gałgany!
 — Ależ panie Rosenduft — poco tu gadać o rzeczach powszechnie znanych? Co pana do mnie sprowadza?
 — Ja przyszedłem z takie... kamaraderje, z kondolencje... i z propozycje — —
 — Słucham propozycji.
 — Pan jest z wychowaniem zagranicznem, pan jest a feiner Mann — ja panu chcę pomóc.
 Łzawo cyganiące, przenikliwe spojrzenie do-