Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/34

—   28   —

der Hölle? Bo im djabeł rozum odebrał. Trudno, żebym Pana Boga posądzał o całą tę politykę.
 — Niezbadane są wyroki boże — odrzekł tylko mnich, ogmatwany przez swadę Joachima.
 Urwała się dyskusja. Popijano wino, Joachim kwaśno przełykał, kapucyn siorpał pobożnie, Edwin pił obojętnie. Tu młody Szaropolski przypomniał o zamiarze wyjaśnienia sobie wątpliwości, wynikłych z audjencji u D-ra Powidły i nawiązał do urwanej rozmowy żartobliwy przycinek:
 — Czy stryj przypadkiem nie endek, że tak gromi politykę rządową?
 — A tobie co do tego, czy ja endek? Skąd nabrałeś tej metody dyskutowania? Musisz tu się obracać w bardzo podłem towarzystwie?
 — No, nie koniecznie. Wracam właśnie od ministra handlu i przemysłu.
 — Powidło? — — to dureń.
 — Ależ Joachimie, zastanów się! To zacny człowiek, dobry katolik, no i powaga naukowa — perswadował zgorszony Prosper.
 — Wszystko to być może, ale dodać trzeba, że w piętkę goni, sprawując ministrowstwo handlu, skoro jest mineralogiem, i biorąc udział w rządzie, który nie jest rządem.
 Edwin zawtórował z radosną energją: