Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/186

—   180   —

skwapliwie i sfałszowali jego uczciwe znaczenie. Żyd chwyta każde niedomówienie, aby je domówić po swojemu; miłuje algebraiczne wyrażenia myśli, aby pod niewiadome podstawić swoje zamysły; chytrze zakrada się do każdego aryjskiego posiewu, aby do niego nasiać semickiego kąkolu.
 Podano karpia z szarym sosem, do którego ucieszył się kapucyn:
 — Oto jest królowa naszych ryb. I wino dajesz dzisiaj przednie, Joachimie.
 — Wino jest tego pana dobrodzieja.
 — Aa! — ozwał się Prosper, z uznaniem spoglądając na Edwina — zdrowie pańskie!
 Poczem Edwin przemówił do stryja:
 — Ale mówiliśmy o literaturze, a zeszliśmy na temat Żydów.
 — Takie jest życie, taka piosnka nasza, mój drogi. Literatura nasiąka życiem, a życie Cudna jest zażydzone we wszystkich dziedzinach, materialnych i duchowych.
 — Przecie profesor Wahadłowski nie jest Żydem.
 — Ale ospałym Polakiem. Boi się Żydów, oszczędza ich, przejmuje od nich teorje, nie oryginalnie żydowskie, ale takie, które oni popierają, jako sobie dogodne.
 — Może tylko stara się być bezstronny? Słynęliśmy zawsze z tolerancji...