Strona:Józef Weyssenhoff - Cudno i ziemia cudeńska.djvu/166

—   160   —

 — Kupiłem sobie samemu podarunek na gwiazdkę.
 Tancerka i aktor zaczęli po kolei chwytać tomy i oglądać tytuły.
 — To znam; wybitna książka.
 — To mi się mniej podoba.
 — Jak to, pani? — było przecie drukowane w „Głosie cudeńskim“.
 — Zapewne... ale...
 — Oto jest dobra rzecz: cała kwintesencja Wurma.
 — I Zawisza, chociaż hrabia, ma talent.
 — Udaje — wtrącił złośliwie Robert.
 — A to jest śliczna książka! — zawołała Marusia — „Moje zanadrze“ Ludomira Burzy. Mam ją z podpisem autora.
 Gdy doszło do studjum „Przebłyski“, panna Malankowska odezwała się, zmierzywszy grubość tomu ruchem, jakim się trzaska talją kart do gry:
 — Ach, to są te „Przebłyski“? Dużo o nich mówią.
 — Miałem ten tom w ręku — dodał znacząco Robert.
 Z obu orzeczeń Edwin wywnioskował, że oboje o dziele profesora Wahadłowskiego nie mają pojęcia. Ale resztę, jak widać, czytali;