Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 4.djvu/94

proszę, dodał, wyciągając rękę, może ona wzbudzić podejrzenia, obmowy i chociaż nie odemnie wyszła.
 — Od was.
 — Nie, wszelako choćby dla ciekawości mieć bym ją pragnął.
 — Oddam wam ją, powiedźcie mi, czego on przychodził. Tu pan Czuryło dostał sakiewki, wyjął trochę pieniędzy i położył na stole.
 — Oddacie mi bańkę?
 — Przyrzekłem.
 Głos z góry pochodzący, stłumiony i straszny, wyrzekł z wielkiem przerażeniem pp. Czuryłów obu:
 — Pytał i odpowiedziano mu: Dziecię jest u Sapiehy.
 Gronovius nie zdziwił się wcale głosowi, zsunął pieniądze, zabrał bańkę, a nim mieli czas wynijść, zaczęto silnie bić we drzwi. Czuryłowie byli już na wschodach, Gronovius pospieszył naprzód, Duran odryglował.
 — Zgubiłem bańkę, rzekł głos ze drzwi.
 — Wiem, odpowiedział Duran i nie będziecie mieli drugiej.
 — Płacę, zawołał wchodzący.
 Czuryłowie poznawszy głos, zatrzymali się w lochu, Gronovius pospieszył do drzwi, poszeptał coś i wszystko ucichło.
 Książe odszedł.
 Szlachta nie wiele pojmując co się w koło niej działo, wyszła powoli do pierwszej izby. Turkot powozu zapowiedział odjazd księcia.
 Zaledwie dobyli się z mieszkania dwóch czarnoksiężników, u wejścia spotkali mnóstwo osób ciągnących się tutaj, kobiety zakwefione, panów z nasuniętemi na