Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/81

odsunąć? on konający, lekarze i baby życia mu roku nie dają... dla czego nie pozwalacie mi korzystać z ostatku?
 — Korzystaj sobie jak chcesz! rzekł Mniszech, ja ci nie przeszkadzam, ale pomagać też nie myślę.
 — Będziesz mi pomagać!
 — Nie.
 — Chcesz więc, abym przed światem powiedziała wszystko? Wszystko!... Słyszysz panie podkomorzy, wszystko!
 Mniszych stał niemy, blady, gniewny, ale się widocznie miarkował.
 — Mów-że czego chcesz?
 — Zbliżyć się do króla, po tom przybyła całą drogę odpychacie mnie od niego.
 — Niech cię Kniaźnik do niego prowadzi — rzekł ze wzgardą Mniszech — on to jest królewskim seraju dozorcą.
 Giżanka czerwieniła się i rwała chustkę w ręku.
 — Panie Mikołaju, pomnijcie na przeszłość, nie przyprowadzajcie mnie do rozpaczy!
 — Nie rozumiem cię.
 — Więc zrozumiecie mnie później.
 To mówiąc odwróciła się szybko Giżanka i rzuciwszy wejrzenie, w którem się gniew i chęć zemsty malowały, odeszła wewnątrz zamku.
 Drzwi się ledwie za nią przemknęły, gdy podobny nieco z rysów, ale widocznie młodszy od podkomorzego, wsunął się mężczyzna. Tych samych prawie rysów twarzy, niemal tegoż charakteru, różnił się chłodem, którym tchnął cały. Nie było śladu uczucia w tej wymierzonej postawie, wejrzeniu, minie, w zimnem