Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 2.djvu/122

wiając przed nim. Bodaj ci bokiem wylazło.
 — O! o! a na cóż te klątwy! na starego przyjaciela.
 Spokojnie, powoli, zajadał dziad, niekiedy tylko rzucając na Magdę wejrzeniem, którego ona napróżno chciała uniknąć. Skończywszy strawę, a schowawszy chleb i ser do torby. —
 — To się przyda, rzekł, na głodny dzień.
 — Z panem Bogiem, zawołała Magda i idźcie sobie, niech was Bóg prowadzi.
 — Już to byście mnie wygnać chcieli? spytał Lagus szydersko. Oj! a kiedy nie pójdę?
 — Ksiądz zaraz powróci.
 — Albo to ja się go boję?
 — Klechowie nadejdą.
 — Piją oni i pić będą pewnie do wieczora. Zresztą choćby też i wrócili?
 — Ale ja nie mam czasu, zawołała Magda, iść muszę.
 — To idź sobie, rzekł dziad, ja tu posiedzę. Co to boicie się, abym czego nie ukradł?
 — Może i to być.
 Dziad pokręcił brodą, chrząknął i wstając rzekł:
 — Czekać muszę na proboszcza, żeby mu coś powiedzieć o jego kucharce.
 Magda zbladła.
 — Tylko mnie nie strasz, jak by przyszło gadać, znalazłoby się co i o tobie, stary.
 — To ja wiem, żem nie anioł.
 — Boś czart duszą i ciałem.
 — To, to nic. Ale, człeczysko jak wszyscy. Słuchaj no Magdo, jest tu u was chłopiec jakiś?
 Kucharka zafrasowała się, poczerwieniała, otarła fartuchem i żywo odpowiedziała: