Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/72

nic odpowiedzieć nie mogło.
 — Nie nazywano cię czasem innem imieniem wprzódy? dodał uparty Rusin ale po cichu.
 — Nie pamiętam. —
 — Hm! hm. — Dobrze to, że lada komu nie ufacie i nie paplacie bez potrzeby, ale mój kochanku — jam nie po prostu ciekawy, ja coś może o tobie wiem, o twoich i —
 Maciek oczy wlepił jeszcze łez pełne w starego i żywo spytał:
 — A! panie — to być nie może, to być nie może.
 A więcej jeszcze przelęknienia niż radości widać było w twarzy dziecięcia.
 Czuryło tymczasem już milcząc, rozwięzywał powoli sakiewkę i dobywszy z niej trochę pieniędzy, tajemnie, obejrzawszy się do koła, oddał je Maćkowi. —
 — Chowaj na głodny czas, a jak ci będzie bardzo źle, bardzo ciasno, a trzeba ci będzie rady, popytaj się o Rusina Czuryłę, wszyscy go znają tutaj. — Pokażą ci domostwo w którem mieszkam.
 — Słuchaj no jeszcze, dodał znowu zawracając. Nie zaczepiał cię tu kto w Krakowie, nie wypytywał i nie obdarzał, prócz mnie?
 Maciek począł sobie przypominać.
 — Zdaje się — nikt. Na wejściu w miasto jakaś przekupka — potem jakiś żyd, kampsor.
 — Hahngold?
 — Podobno.
 — Strzeż się go i nic mu nie mów!
 To mówiąc palec położył na ustach. —
 — A cóżbym mu mógł powiedzieć?
 — Czort ne spyt! — rzekł Czuryło — Dudka hraje,