Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zaklęta księżniczka.djvu/132

wejrzenie samo głód zaspokoiło. Jak Boga mego kocham.
 Myryś się rozśmiała.
 — E, stary bałamut z pana Radzcy — rzekła, tak to się mówi! a moje biedne oczy nawet się na deser nie zdały... Tyle one w życiu się napłakały!
 — I dla tego obmyte temi drogiemi łzami, świecą, jak dyamenty! zawołał Radzca śmiejąc się.
 — A! śliczny komplement! szepnął Rzepczak stojący za panną — choć dygnij na niego.
 Marysia z przesadzoną powagą, ująwszy w ręce z obu stron sukienkę — dygnęła... co Basię, rozkładającą widelce, pobudziło do suchego śmiechu, iż sobie usta tłustą ręką zatkać musiała.
 — Marysia państwu dodała dobrego humoru, zawołał Rzepczak, a ja mam honor oznajmić, że dziś, niedzielę święcim zupą rakową i kurczętami — faszerowanemi!
 Pocałował się w stulone palce.
 — A to w samą porę — bo dziś solenizujemy tu jednego z naszych towarzyszów.
 — Kogo? panna Emila Drażaka — rzekł Radzca, poczciwego chłopca.
 Maryś, która miała odchodzić — zatrzymała się.
 — Cóż to? imieniny jego? zapytała.
 — Lepiej niż to — dodał Hustakiewicz... Awansowano go niespodzianie, i półtora tysiąca złotych pensyi — mówiono mi — będzie miał więcej. Chłopak ma szczęście.
 Maryś się zczerwieniła, oczy jej błysnęły.
 — A! to dobra nowina! zawołała uśmiechając się.