wszystko, pieniądze swoje zabrał, bo ich mało co brakło, rzeczy obliczył, i mruknąwszy: Szlachcic czy chłop, ale poczciwy człek — poszedł pomyślawszy do sekretarza.
Znali wszyscy Drobisza, że nigdy nie kłamał, tym razem jednak uderzywszy się w piersi, postanowił przez miłosierdzie nad Zadorskim, bąka puścić.
Zbliżył się do Długoszewskiego i rzekł mu na ucho:
— Zadorskiego z wyższego rozkazu w nocy wyprawiłem z pilnym interesem do Białocerkwi.
— Jakto? mojego dependenta, bez mojej wiadomości? —
— Była dyspozycya pana Strażnika...
Sekretarz głową pokiwał, nie miał już co odpowiedzieć.
Koniuszy szepnął — niech-że pan tak mówi, gdyby spytano. — I odszedł.
Pierwsza rzecz o którą z rana zapytała panna Rejentówna, co się tam dzieje z Zadorskim?
Zielońska jej odpowiedziała, że za pilnym interęsem skarbowym wyprawiono go w nocy do Białocerkwi.
Na tem się skończyło dnia tego, a służba pogawędziwszy o tym nagłym wyjeździe, myśleć o nim przestała. Upłynął tydzień, przeszedł drugi, cicho było.
Księżna Wojewodzicowa ruszyła do Warszawy, a Długoszewski za nią. Jednego ranka gdy jeszcze wrota były zamknięte we dworze, z tumultem znacznym i pokrzykami, ujrzano dwie bryczki i trzy proste wozy chłopskie pełne ludzi zajeżdżające na rezydencyą.
Koniuszy, który tu już teraz po rządzcy (a ten mieszkał opodal na zamku) — był najstarszym, wyszedł brwi namarszczywszy, gdy z jednej bryczki dobywał się Mazanowski, a z drugiej pan Ksawery Wysocki.
Radziwiłłowski oficyalista butno bardzo, ledwie głową kiwnąwszy przystąpił do Drobisza:
Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zadora.djvu/86
Ta strona została uwierzytelniona.
