Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zadora.djvu/79

spikną, wyniknie z tego coś strasznego, i to lada dzień, lada godzina.
 Tak się tem rozgorączkowała, rozmarzyła, tak jej trudno było utrzymać ten sekret i pójść z nim spać, iż natychmiast posłała dziewczynę z kawiarni po Koniuszego.
 Choć godzina była bardzo spóźniona, nie miało to w sobie nie nadzwyczajnego, bo nie raz księżna, bardzo także gorącego temperamentu, gdy się co zamarzyło, o północy ludzi budzić kazała.
 Gdy bosa dzieweczka otwarła drzwi izdebki, w której spał Koniuszy, i krzyknęła:
 — Panna Rejentówna pana prosi, tylko prędko!
 Drobisz się zerwał i natychmiast odziewać począł.
 W ćwierć godziny stawił się na rozkazy z tak pogodną uśmiechniętą twarzą, jak zawsze.
 — No, a co pani od starego chce? — zapytał.
 — Panie Stefanie! — zamykaj drzwi i chodź a słuchaj, ale sekret.
 Kiwnął głową.
 — Słowo, że sekret? — zapytała.
 — Najwiętsze...
 — Tylko co Wysocki tu był, i oto co przywiózł! okropności, nie do wiary! wiesz! wiesz! wszak ten Jacek Zadorski to syn — chłopa.
 Koniuszy się począł śmiać.
 — Ale gdzie zaś! Ksawery do niego ząb ma.
 — Toć nie on to skomponował! — przerwała panna — doszedł tego Mazanowski, ma dowody.
 — Ale ba! Mazanowskiego on wypłazował!
 Panna zamilkła, nic o tem nie wiedziała.
 — Mów no moja dobrodziejka, jak Mazanowski tego doszedł? — zapytał stary?
 Panna Klaryssa powtórzyła, co jej mówił o leśniku Wysocki, a słuchający przypomniał sobie dopiero dwie owe podróże tajemnicze pana Jacka. Tknęło go to, ale nie powiedział nic.