Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W pocie czoła.djvu/198

 Nie lubiłem tego człowieka, bo był z tych co dla grosza na wszystko są gotowi, ale w towarzystwie człek był miły i gładki.
 Po wieczerzy gdym go do gościnnéj izby zaprowadził, potarłszy czuprynę powiada mi:
 — Jam tu, mój mości dobrodzieju, nie w gościnę ani dla wypoczynku przybył — ale z niemiłą sprawą. Posłów nie zabijają ni wieszają.
 — O! o! — rzekłem — cóż to takiego?
 Trwogim nie uczuł bom był w sumieniu czystym.
 Usiedliśmy.
 — Rzecz jest taka — począł Przemocki — że... że potomstwo Pokrzywnickich najbliższe krwią Janowi Aleksandrowi, po którym asindziej odziedziczyłeś — chce obalić testament, dowodzić mu pochodzenia nieszlacheckiego i na kaduka goni...
 Osłupiałem.
 — Mości dobrodzieju — odezwałem się spokojnie choć mnie to raziło jak sztylet w serce, dla Filipinki zwłaszcza i dzieci moich... O testament nie zabiegałem, przyjął mnie do krwi i herbu swojego ś. p. Jan Aleksander, dokumenta są, przedawnienie zaszło. Dlaczegóż natychmiast nie protestowali.
 — Hm! — odparł Przemocki — być może, iż oni nie wskórają nic w sądzie... a być może, iż się okaże jako w pewnych wypadkach przedawnienia nie ma. Na dwoje