Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W pocie czoła.djvu/156

mnie nieboszczyk oddawał do mecenasa, bom ja nie znał ś. p. Pokrzywnickiego do niedawna.
 — Aleś u Świerzbińskiego bywał? — spytał.
 — I dużom się nauczył.
 Począł ręką poruszać w powietrzu.
 — Ho! ho! pewnie — to spelunca latronum... — dodał. — Więc, krótko a węzłowato, bo na gościńcu się rozprawiać nie miejsce. Jedziesz manifest nowy do akt podać!
 — Co mam czynić nie zwierzam nikomu! — odparłem.
 Świderski w pasję wpadł.
 — Toć się rychło wyda! — krzyknął.
 — Zatém nie ma pytać o co...
 Zimna krew moja zaczynała mu jakoś imponować.
 — Kutyś bratku... — rzekł — kuty — ale i ja nie bez podkówek.
 Skłoniłem mu się bo czas darmo schodził, a nie było czego słuchać.
 Świderski nogami podrzucając przeszedł się pomiędzy bryczkami namyślając.
 — Wiedz że acindziéj to — rzekł przybliżając się do mnie — iż Świderscy o pardon nie prosili nigdy i prosić nie będą. Trwał proces półtorasta lat, byłby się może ze śmiercią nieboszczyka tego skończył, a no —