Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/213

 — Tak! tak! dodał stary — ale jeśli się dobry uczynek popełni, czy koniecznie ma się potém o wypłatę z lichwą dopominać?
 — Ale ja żadnéj wdzięczności nie żądam, zawołał Sławek — chcę wiedzieć, co się z nią stało. Nie należało mi się więcéj nad proste pożegnanie, ale to mi się należało...
 — Nie wiem — odparł stary... to nie moja rzecz.
 — Mógłbyś mnie przecie pan dobrodziéj objaśnić o jéj losie.
 — Nie wiem, czy to się godzi i czy potrzebne.
 — Ale jesteś pan uwiadomiony o nim.
 — Spodziewam się! trochę szydersko odparł Sopoćko.
 — Czy wyjechała z miasta...?
 — Gdyby panna Prater była uznała właściwém dać o sobie wiadomość, zapewne by to uczyniła.
 — Może nie mogła, rzekł gniewnie Sławek, wiemy o podobnych w imię świętobliwych intencyi popełnionych sekwestracyach... trafiało się to gdzieindziej. Któż wie czy i tu co podobnego się nie stało.. Mogliście użyć zwykłych narzędzi podstępu, kłamstwa i siły, wszakże u was cel uświęca środki.
 — Co to jest u was? spytał Sopoćko...
 — Domyśl się pan... rzekł Sławek, i bierz, to jak chcesz.