Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ulana.djvu/50

dząc go ruszała ramionami, potrząsała głową, rozmawiając ze swemi myślami.
 — No, już będziesz na jakiś czas od niego wolna.
 Ulana odwracając się krzyknęła.
 — Mąż twój dziś wyjedzie — dodał Tadeusz.
 — O! da on mnie za to!
 — Zkądże wiedziéć może?
 — Kiedy najmniéj wié, najwięcéj się domyśla — odpowiedziała dworka.
 — O czémżeśto tak myślała i rozprawiała z sobą, kiedym tu przyszedł?
 — Czy ja wiem.
 — Pewno nie o mnie.
 — Czyżto mnie o panu myśléć.
 — A czémuż nie, kiedy ja myślę o tobie.
 — O mnie? — spoglądając mu w oczy zapytała kobiéta — a toż dlaczego?
 — Ja sam nie wiem — odpowiedział naiwnie Tadeusz — ale, ale gdym cię zobaczył, odtąd ciągle mi się snujesz po myśli.
 — Ja! Krzyż na mnie! Panby myślał o mnie?
 — Zdaje mi się, że cię kocham, Ulanko; ale nie po waszemu, nie po chłopsku i nie