Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Tułacze tom I.djvu/82

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
80

Bóg zapłać. Ja to choć siedzę w kącie, widzę ztąd wiele, ale niéma nic, wierzaj mi, nic...
 Gdy wyszedł Poremba, pułkownik znowu się począł modlić i posmutniał.
 — Jednak, myślał — z rodu naszego ostatni.. ale, tém większa ofiara a ojczyzna téż jedna i jedynaczka!
 Co Bóg przeznaczył niech się stanie.. tylko go bez Saracenki nie puszczę..
 Ale jak mu ją tu dać? Jak mu dać..
 Zadzwonił, zmierzchało, wszedł chłopak ze świecami pod umbrelką i w progu rzekł jak to był obyczaj gdy wnoszono światło, na pamiątkę Chrystusa który światło przyniósł na ziemię.
 — Niech będzie pochwalony...
 — Na wieki..
 — Gdzie panicz! Karolek?
 — Jest pono w pokoju..
 — To mi go tu poprosić..
 W chwilę otwarły się drzwi i wszedł Karol blady, trochę zmięszany. Stary nań popatrzał.
 — Gdzieżeś to waszeć bywał, com ja cię tak długo nie widział?
 — Nieśmiałem dziadkowi przeszkadzać.
 — Albo to ty nie wiesz moich godzin?

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Józef_Ignacy_Kraszewski_-_Tułacze_tom_I.djvu/82&oldid=2361321”