Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/47

miał się, że o niego szło i uląkł zdrady. Już miał uchodzić, gdy Sędziwój wybiegłszy sam wprowadził za sobą ledwie dyszącego, trzęsącego się, mówić jeszcze niemogącego i piersi rękami drżącemi cisnącego Juchima.
 Kożuch na nim pomięty, sianem i słomą potrzęsiony, odzienie domowe ledwie narzucone, świadczyły o pospiechu z jakim się wybierał. Oparł się stary o ścianę u drzwi dysząc jeszcze ze znużenia. Wodził długo oczyma po izbie, nim się przemówić zebrał.
 — O wszystkiem wiem — rzekł przystępując Kietlicz.
 — Nie wiecie o wszystkiem! — przerwał Juchim z rozpaczą odzienie na piersiach targając. — Ja jestem zgubiony, zabity, ten człowiek mnie w grób wrzucił! mnie, dzieci — wszystko!
 Jęknął.
 — A ty jego i siebie wyzwolisz — odparł Kietlicz zimno.
 — Jak? jak? — zawołał Juchim. — Ja jego nie uratuję, my poginiemy oba! Przyślijcie mu syna na zakładnika, przyślijcie, może tak się co zrobi! Ja nie wiem!
 I głowę w dłonie ująwszy, żyd jęczeć począł. Kietlicz się przybliżył doń powoli.
 — Syn, syn wam się na nic nie zda — odezwał się — ani Mierzwie, ani wam nie przebaczą i nie zawierzą. Choćbyś się opłacił, już oni złem