Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/212

 — A po nabożeństwie, juści będzie na zamku uczta dla wszystkich? — zapytała wdowa.
 — Jutro nie, bo to dzień święty — mówił Wichfried, następnego dnia dopiero gotuje się przyjęcie wielkie, na które wszyscy biskupi, duchowni, rycerstwo i ziemianie się ściągną. Będzie to dzień spoczynku i wesela.
 Dorota słuchała ciekawie chwytając każde słowo Wichfrieda.
 Niemiec tymczasem oglądał się z taką chciwością za napojem, jak ona za jego słowami. Zrozumiawszy to gospodyni poszła przodem do jadalni. Wieczerza była gotową, wszystko co Wichfried lubił najlepiéj. Jagoda ciepłe wino w sporym kubku podała mu zaraz z jakimś szyderskim uśmiechem. Siadał niemiec za stół żywo i lice mu się rozjaśniło.
 Pieczona sarna, któréj zapach po izbie się rozchodził, wabiła go, dobył nóż i umywszy ręce zabrał się do krajania. Dorota usiadła naprzeciw, dotrzymując rozmowy, lecz nietykając jadła.
 — A taż? — spytała — żyjeli jeszcze?
 — Mówią, że żyje — rzekł Wichfried. — Chora bardzo, a umrzeć nie może, prawią ludzie.
 — Ciągnie długo! — poczęła Dorota głową trzęsąc — na co się już jéj życie zdało? Kaźmierz tych kości i skóry kochać nie może! a cóż? smuci się bardzo?
 — Ponury zawsze — rzekł Wichfried łakomie