Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sprawa kryminalna T. 2.djvu/54

 — Do wieczora dosyć czasu, a do jutra więcej jeszcze, zawołał Serafin i zamilkł...
 W czasie tej rozmowy, która go wcale nie zadowolniła, ale też nie rozdrażniła więcej — prezes znacznie bardzo ochłódł. Wspomnienie jednak sceny odegranej z Benigną gryzło go.
 Nie było wyjścia — i sposobu rozwiązania postawionego dilematu... Jemu samemu było to nie na rękę, bo mu się i wyjeżdżać nie bardzo chciało, i mniej jeszcze zrywać z siostrą.
 Służący otworzył drzwi i odezwał się spokojnym głosem.
 — Pani prosi do stołu!
 Stary się odwrócił.
 — Bardzo dziękuję, na obiad nie przyjdę. — Drzwi się zamknęły.
 Po małym przestanku O. Serafin zapytał.
 — Czy jegomość dziś suszy?
 — Daj ty mi pokój ze swemi żartami — ofuknął prezes...
 Sługa powtórnie otworzył drzwi.
 — Pani pyta, w którym pokoju nakryć dla pana prezesa i O. Serafina?
 — W pierwszym, podchwycił ksiądz...
 Prezes zmilczał... Obiad wkrótce podano na dwie osoby w pierwszym pokoju. Zasiadł do niego stary dąsając się i zrazu serwetę na talerzu położył, jakby nic jeść nie miał, ale zupa mu zapachniała, a słabość zawsze czuł do dobrej polewki, ręką wskazał, aby mu jej dano. Jadł potem cały obiad w milczeniu, w pół obiadu kieliszek wina sobie i O. Serafi-