Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sieroce dole.pdf/160

 — Szlacheckie słowo! — powtórzyła Lusia — czy chłopskie słowo, ale ludzkie słowo sumienia.
 Profesor chciał ją odprowadzić do kanapy, widząc niezmiernie poruszoną i rozgorączkowaną, ale Ludwika wyrwała mu rękę.
 — Pamiętaj-że pan na słowo swoje! Zdradzona tylko — zdradzić mogę...
 To mówiąc, mimo słodkiego mruczenia profesora, który zbliżyć się usiłował i uspokoić ją, wyszła, i jakby od domu tego uciekała... oddaliła się z pośpiechem.
 Gdy się na progu izdebki Mieczysława ukazała, była tak zmienioną, że brat chwycił się z siedzenia przestraszony.
 — Moja Lusiu, tyś chora! ty masz gorączkę, ty musisz iść spocząć, położyć się.
 — Ale nic mi nie jest... zmęczonam tylko.
 Nienaturalny śmiech towarzyszył tym wyrazom.
 — Gdzież byłaś?
 — W kościele... potem na przechadzce...
 — U pani Serafiny?
 — Nie... nie... Teraz idę i spocznę — dodała, zmuszając się do wesołości przykrej — bądź spokojny, mam przeczucie że wszystko się na dobre zmieni...
 Mieczysław ruszył ramionami.
 — Jakimże sposobem? cudem...
 — Może — nie wiem.
 To powiedziawszy, Lusia uciekła.
 W godzinę potem pedel uniwersytecki przyniósł list. Na kopercie Mieczysław poznał pismo znienawidzonego profesora Variusa. Otworzył ją z niecier-