Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sieroce dole.pdf/159

szkadza... Mąż zaciera wspomnienie tych poetycznych marzeń... ja się kuzynków nie lękam... a serce byłbym pozyskał.
 — Lub wziąłbyś pan może bez serca? — dorzuciła Lusia.
 — Bom pewny, że onoby mi wróciło — szyderczo rzekł stary...
 — Więc moja ręka mogłaby być zapłatą za... brata?
 — Bezwątpienia...
 — Profesor mi przyrzeka zająć się jego losem... naprawić wszystko?
 — Nic łatwiejszego...
 Lusia wyciągnęła dłoń drżącą, oczy płonące dziwnym żarem wlepiła w niego.
 — Masz pan tę rękę — rzekła — daję słowo, a słowo moje niezłomne.
 Varius tym niespodzianym obrotem zdawał się prawie przelękłym, na chwilę prawie niepewnym co pocznie, pochwycił potem podaną dłoń, rozchmurzył się i pocałował rękę Lusi.
 — Czekaj pan — rzekła — mam jeszcze dwa słowa. Brat mój o niczem się nie dowie, aż po odbyciu egzaminów. Ślub nastąpi, gdy on dostanie po roku stopień.
 — A jeśli mi pani wówczas dotrzymać nie zechcesz?
 Ludwika oburzeniem się wstrząsła.
 — Mamże mu przysiądz? — zawołała.
 — Nie — rzekł profesor — dasz mi pani słowo uczciwej kobiety, szlacheckie słowo.