Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sekret pana Czuryły.djvu/185

 — Cóż chcesz od niego? — spytała Wojewodzina.
 — Bo ksiądz proboszcz tam w lesie został sam jeden koło chorego, to sobie rady dać nie może.
 — Któż to chory?
 — Dziw, proszę pani — a to ten co u nas długi czas był we dworze. Czuryłą go nazywali.
 Usłyszawszy nazwisko to, Wojewodzina żywo się zbliżyła z koniem do Żyrgonia.
 — Gdzie on jest?
 — Bardzo chory leży w chacie w lesie, a nikogo koło niego nie było, tylko jeden głupi chłopak, co dopiero po księdza posłał, kiedy już ze wszystkiem osłabł.
 — Daleko to? — zapytała Wojewodzina.
 — A no tędy przez las — pewnie będzie więcej półtorej godziny drogi.
 — Możesz tam zaprowadzić? podchwyciła pani. Żyrgoń zdziwiony patrzył na nią, widząc jak się rozgorączkowywała.
 — A — pewnie — odparł — bo ja po pana Adryana przyjechałem, aby on tam corychlej przybywał.
 — Jedź zamną? — zawołała żywo kobieta, zwracając konia — pan Adryan nocuje w oficynie. Zbudzić go, jeśli śpi.
 Nim się Żyrgoń z kasztanowatą dowlókł do dworu, Wojewodzina kłusem wpadła w dziedziniec, i wywołała sługi. W nagłych razach znać nigdy jej nie opuszczała przytomność; w jednej chwili wózek był przygotowany dla Woroszyły, a co na myśl przyszło, że choremu służyć mogło, włożono weń naprędce. — Żyrgoń popasał, Wojewodzina kazała jednemu ze swoich masztalerzy dowiedzieć się o drogę do chaty, i nieczekając na innych towa-