Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/81

 — Powiedzą, żem tchórz, bo mi to już Podkomorzy dał do zrozumienia: nie mogę się absentować.
 — Juści awantury nie zrobi.
 — Hm, przy kieliszkach za nic ręczyć nie można — odparł Strukczaszyc — ale słowo się stało.
 Pojedziemy.
 Stanęło na tem. Wieczorem, już nie ojciec, ale ciotka oznajmiła o tem wracającemu z polowania Erazmowi. Jakoś go to nie poruszyło.
 — Dlaczegóżbyśmy nie mieli pojechać? — odezwał się.
 Młodemu uśmiechało się pono, że się miał trochę rozerwać; rad był ludzi zobaczyć, może nawet poskakać.
 Żywa imaginacya ciotki, przedstawiała jej wszystkie możliwe następstwa spotkania się z Czemeryńskimi.
 — Proszę ja ciebie, mój Eraziu! — mówiła — bo to wszystko być może — a nuż, czy przy stole, czy przechodząc, się spotkają?
 — To się wyminą!
 — Nuż się temu pyszałkowi co wypsnie?
 — Ojciec pewno odpowie.
 — No, tak i do szabel.....
 — Ludzie nie dopuszczą.
 Panna Blandyna, sama też będąc zaproszoną, choć ochoty nie miała do tego festynu, lecz za nic w świecie nie byłaby go się wyrzekła. Zdawało