Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/311

 — Udało się?
 — A jakże.
 — Cały las runął? — zapytał Czemeryński.
 — Więcej niż połowa — odparł Śliwka.
 — Tylko! — westchnął sędzia.
 — Bronili się?
 — Chowaj Boże.
 — Jakto? nic? wcale? Strukczaszyc strzymał? — podchwycił Czemeryński. Czyż to może być?
 — Żywej duszy nie widzieliśmy — rzekł Śliwka. — Strzelcy stali darmo.
 Dlaczego niemiłem to było Czemeryńskiemu — nie wiadomo; zamruczał, brwi zmarszczył.
 — Cóż jaśnie pan każe na jutro? czy dalej ciąć? Gromady czekają.
 Sędzia potarł ręką po twarzy, przeszedł się, stęknął.
 — Będzie tego dosyć — odezwał się — ludzi nie trzeba męczyć. Dać im wódki i rozpuścić!
 Nie okazał zbytniej radości sędzia; niewiedzieć dlaczego, zrobiło mu się markotno. Nie czuł, nie słyszał, nie nasycił się męką nieprzyjaciela. Zdawało mu się, że jej nie osiągnął.
 — Ale jakże to może być, ażeby Sierhińce choć nie zerwały się w pierwszym momencie. Nic? nic?
 — Gdzież oni mieli się porywać! — rozśmiał się Śliwka. — Siła złego dziesięć na jednego. Mieli rozum.