Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/306

szło pomyśleć, że ma jechać, a na drodze może być zaskoczony przez ludzi Łopatyckich i potraktowany jako wysłaniec nieprzyjacielski, znacznie ochłódł.
 — Toć nie pilno! — mruknął.
 Hojski ochłonął też, strzelbę postawił, popatrzał na ekonoma:
 — Głupstwem-by było opierać się z garścią takiej sile. Niéma co — niéma co....
 Rób acan co chcesz! Ja — ścierpię i to. Zobaczemy!
 Mówiąc to Strukczaszyc, zaciskał usta strasznie; gniew mu tłumił głos — słabł z niego. Ręką wskazał, aby ludzie szli precz.
 — Dać pokój! — skonkludował. Komornik pogardliwie ramionami ruszył; p. Blandyna przystąpiła do brata i w rękę go pocałowała.
 — Bóg ci to nagrodzi! — szepnęła.
 Wychyliwszy szklankę wody, jak pijany jeszcze, chwiejąc się na nogach, Hojski, o ściany się opierając rękami, wysunął się zwolna w sień i wyszedł na podwórze. Słońce było weszło jasne, ranek był prześliczny, mgły jak senne kołysały się nad ziemią. W dali huczało; trzask drzew, łoskot siekier wyraźniej tu dochodziły niż do łopatyckiego dworu. Strukczaszyc stanął z rękami załamanemi; łzy mu się znów toczyły.
 — Mój las! mój las! — powtarzał. Boleść wyry-