Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/168

 — Cóż oni ci mówili? — spytał sędzia zbliżając się.
 — To może strachy na Lachy — szepnął komornik, mierząc wciąż oczyma Czemeryńskiego.
 — Ale cóż?
 — Wakulski mnie zaczepił. — Pisałem do p. sędziego, aby mi zapłacił. — Nie da pieniędzy, to pojadę do Sierhina, Strukczaszyc mi zaraz obrączkowemi wyliczy, bo on na to łasy.
 Czemeryński podskoczył.
 — Łotry! rozbójniki! — krzyknął — oni już to myślą.
 — Licho ich wie — rzekł komornik — a jak jeden to zrobi, pójdą i inni, jak w dym, do Sierhina.
 Blady i przelękły, sędzia przez chwilę mówić nie mógł.
 — Cóż-to on ma mieć tyle pieniędzy! — mruknął głosem, w którym się przestrach malował.
 Komornik milczał długo.
 — Albo ja mogę wiedzieć co on ma! — rzekł obojętnie.
 Tu na myśl przyszło nagle Czemeryńskiemu, co od Dominikanina słyszał o depozycie, i — mocno się zadumał.
 — Któż to im tę głupią myśl takiego sękowania mnie mógł poddać? — odezwał się. Czy to po obywatelsku? po bratersku? po ludzku? hę?
 — Że to jest szelmowstwo, to słowa niemasz —