Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/127

 Po długim przestanku odwrócił się:
 — Cóż tam? kuso?
 — A kuso! bo państwo, widzę, kosztuje.
 — Czomu ne szałyty, koty prystupaje! — krzyknął Strukczaszyc, przykładając drugie polano na ognisko.
 W tem, o gościu się dowiedziawszy, nadeszła, w białym czepcu z szafranowemi wstęgami, panna Blandyna. Kaczor ją w rękę pocałował.
 — Acan dobrodziej na postną wieczerzę trafiłeś — co ja mu dam? hę? u nas dziś mleko i kaszka z grzybami.
 — Karaj Boże do wieku! — odezwał się komornik. Chciałbym to w domu codzień mieć.
 Zaczęto zaraz po chwili rozpytywać o Łopatycze. Komornik tak się tu umiał maskować i przybierać postawę przyjacielską, że Strukczaszyc go za swego miał.
 Panna Blandyna, pomimo groźby, że wieczerza mlekiem i kaszą się obejdzie, wyszła, aby naprędce dokomponować naleśniki. Mężczyźni zostali znowu sami.
 — Gdzież ty im tych pieniędzy będziesz szukał? — spytał Strukczaszyc.
 — Albo ja wiem!
 — Dziś o to niełatwo.
 — I jak!
 Hojski żywo chodzić zaczął po pokoju. Widać