Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/126

była pewna różnica: pokornym był u obu, ale z Hojskim nieco poufalszy, i że tu smutnawo zawsze wyglądało, nabierał wesołości, a gospodarz mówił mało, on czuł się w obowiązku mówić za dwóch.
 — Niech-że będzie pochwalony! — odezwał się wchodząc.
 Na kominku się paliło w izbie, Hojski właśnie był chodząc, część pacierza dokończył.
 — Jak się masz komorniku? a zkąd?
 Pytanie było niedyskretne. Zamilczając o Łopatyczach, przyznał się komornik, że z Kobrynia powraca do domu.
 — A w Łopatyczach nie byłeś? — zagadnął Strukczaszyc.
 Po chwili milczenia komornik bąknął:
 — Byłbym minął, ale Czemeryński z gościńca mnie kazał zawrócić.
 — O! o! cóż-to?
 Zbliżył się do gospodarza Kaczor i, naśladując mimikę sędziego, pokazał na dłoni jakby pieniądze liczył.
 Strukczaszyc się rozśmiał.
 — A to dobrze!
 — Pan mu ich nie da przecie? — odezwał się szydersko komornik.
 Hojski włożył ręce w kieszenie, zapatrzył się w komin, podszedł i polanko przyłożył: nie odpowiedział nic.