Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/156

 Słysząc to Lelia odwróciła się nagle, żywo, załamała ręce i rzuciła ramionami.
 — A! wiesz, rzekła, to strategia godna mężczyzny!... Wystawiasz Hannę na próbę, Hermana także, swoją miłość na niebezpieczeństwo.
 — Ale ja Hanny jestem pewny!
 — Sylwku życie moje, i ja jestem jéj pewną, a mimo to... Któż w takie gry się wdaje — i po co?
 — Jakto, po co? ja chcę jéj oszczędzić przykrości... a sobie zapewnić, że mi tam niebezpieczniejszy współzawodnik się nie wciśnie...
 — Zbyt mądrze to obrachowano! rozśmiała się Lelia... ja ci coś daleko prostszego przynoszę i pewniéj cię mogącego uspokoić, niż twój parawan z pana Hermana..
 Zdjęła pierścionek z palca...
 — Wiesz co to jest?
 — Nie rozumiem? obrączka z turkusem?
 — Nie widziałeś jéj na niczyjem ręku?
 — Przyznam ci się, że nigdy na pierścionki niepatrzę.
 — Wiesz co on znaczy?
 — Powtarzam ci, nie rozumiem...
 — Lelia rzuciła mu się na szyję i pocałowała go płacząc.
 — Jestem zaręczoną!
 — Ty! krzyknął Sylwan, ty! bez mojéj wiedzy, bez porady! Z kim? na miłość Boga? kiedy...
 — Z panem Aleksandrem Junoszą!