Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Poeta i świat.djvu/41

 — Widzisz, wypędzają mnie.
 — A toż co? za co?
 — Za tego przeklętego pana Franciszka, złapał mnie w ogrodzie.
 — Aha! — rzekł Kasperek, marszcząc czoło i kiwając głową, — to tak! — i chciał wychodzić.
 — Posłuchajże przynajmniej — zawołała Ludwika w rozpaczy, rzucając się przed niego. — Czy i ty już na mnie? — Jak posłyszał chód pański, puścił mnie i uciekł, a ja poszłam w drugą stronę i spotkałam się z Gustawem, — pan nadszedł i znalazł nas.
 — O! i Gustaw, to ptaszek! — rzekł Kasper — widziałem ja piękne rzeczy.
 — Ale tak mnie Panie Boże skarz i Najświętsza Panna Częstochowska, jeślim co winna!
 Kasper poskrobał się w głowę.
 — Ja waćpannę bardzo kocham... ale...
 — Nie wierzysz mi? — zapytała Ludwika.
 — Widzisz waćpanna, to tak, — co oko widzi, to serce wierzy. — A tak... djabli wiedzą; już to z kobietami!... I znowu poskrobał się w głowę. Ludwika zamilkła, zmarszczyła brwi i tupnęła nogą. Kasper chodził po izbie i ruszał ramionami.
 — Ślicznie to będzie, jak wezmą na języki.
 — Idź precz! — krzyknęła Ludwika.
 — To proszę i oddać pierścionek... dodał.