Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod włoskiem niebem.djvu/58

 — A! mów dla Boga.
 — Wszystko dobrze.
 — Pepita?
 — Znikła.
 — Paolo?
 — Zginął gdzieś bez wieści.
 — Lazar?
 — Umarł, ale sąsiedzi chwalą się, że zemsta żyje.
 — Gdzie się podzieli Pepita — i...
 — Nikt a nikt nie wie.
 — Cóż więc wiecie o nich?
 — Właśnie to co mówię, że nikt nic nie wie o nich.
 Jan spuścił głowę na poduszki bezsilny, a Milanese pojąć nie mógł, że się nie cieszył chory tak pewną wiadomością.
 — Jakto i nie dziękujecie mi? byłem przecie za Tybrem dla was!
 — O! dziękuję.
 — I w niebezpieczeństwie!
 — Jakto?
 — Z samych zapytań o Pepitę, już mnie wzięto za przyjaciela, może krewnego, i gdybym nie umknął, Bóg wie!
 — Jakto, odgrażano się na was!
 — A! dzięki Bogu nie!
 — Goniono?
 — Bynajmniej.
 — A cóż?
 — Niebezpieczna i pełna groźb cichość, podstępne milczenie mnie otaczało. Ale przecież zna się człek na tem, jak najpilniej też umknąłem.