Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan z panów.djvu/131

ry mu w piersi powinien był utkwić, nie czuł. Rozmawiał z wujem, z panią Szamotulską, z kuzynką pułkownikówną. Śmiał się — nie robiło to na nim wrażenia.
 Toni był najpewniejszym, iż wkrótce salę opuści — pozostał.
 Gdy Nina wróciła na swe miejsce, zbliżył się do niej.
 — Chcesz pani przyszłego mazura z tak złym jak ja tancerzem spróbować? zapytał.
 Szamotulska spojrzała nań.
 — Hrabia nie lubisz tańca — rzekła — to wiem; ja nie bardzo w nim smakuję. Po cóż się do tego zmuszać!...
 — A jeźli z kim innym masz pani pójść — i nie będziesz mogła odmówić, czemuż nie zemną?
 Za całą odpowiedź panna znak jakiś główką dała i uśmiechnęła się.
 W tej chwili, gdy umowa została zawartą, zdala podchodził nachmurzony hr. Wit, wysłany przez córkę w poselstwie do Augusta.
 Złotowłosa wypocząwszy, ukarawszy a nie chcąc być nazbyt okrutną, zapraszała do drugiego mazura.
 August poskoczył sam się wytłumaczyć.
 — Pani mi daruje! nie wiedziałem, nie przeczułem, że mnie to szczęście spotkać może — i otrzymałem już mazura tego od mojej sąsiadki panny Niny.
 — A? — odparła Berta, pokazując ząbki białe — przepraszam!
 Odwróciła się żywo.