Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan na czterech chłopach.djvu/86

 — Ino asindzieje animuszu nie traćcie — dodał Kościuszko, — zahukać się i zaimponować sobie nie dawajcie. Pan Fleming, pan w Terespolu i Włodawie, a ja taki sam na Siechnowiczach, i moje kluski tyle warte, co jego szpek niemiecki.
 Zaczęli się śmiać.
 — Niedoczekanie ich! krzyknął Tołoczko. — W kaszy się zjeść nie damy.
 — A więc słowo, verbum! Fleminga do laski nie dopuścić!
 Wtem Matusewicz pułkownik nadciągnął ze swoimi. Wszyscy pod dobrą datą, śpiewający, czapki na bakier.
 — Prosto z Terespola! — krzyknął Matusewicz, — podskarbi się ichmościom kłania, służby swe poleca, i rachuje na was jak na cztery tuzy.
 — Aby nie było czterech guzów! — krzyknął Tołoczko, pięść podnosząc.
 — Co słychać? co słychać? — przerwał Paszkowski.
 — Niemcem słychać! — odparł Matusewicz.
 Szlachcic siwy, bez oka jednego, stał i słuchał nie odzywając się; usta mu się czasem wydęły i opadły, ucha nastawiał na wsze strony, wreszcie odchrząknął.
 — Mości panowie — rzekł chrypliwie, (był to stary Wereszczaka) — Fleming jak Fleming, to tam o niego nie idzie, przywędrował z Sasów, wróci sobie do nich, bo tu oni nie przyrosną, a no po za nim Wołczyn stoi!
 — A w Wołczynie co? zapytał Kościuszko.
 — Potencja wielka! — westchnął stary, — co w plecy Fleminga uderzy, to się na księciu kanclerzu odbije, a z nim i z p. wojewodą ruskim żartować niezdrowo.