Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan na czterech chłopach.djvu/148

Grzymała zachodząc w głowę czem ugościć, proponował kawę, którą dla lubiącego ją Sobka trzymał.
 — Dawajcie, co macie — śmiejąc się, rzekł sekretarz, — jam niewybredny.
 Gdy stary poszedł dopilnować podwieczorku, Morochowski się odezwał.
 — No, cóż u waćpana słychać?
 — U mnie, po staremu.
 — Czemu bo się nie ruszasz, nie poczniesz co?
 — Nie mam czego poczynać!
 — Widziałeś od tej pory podstolankę?
 Sobek się zarumienił, głową dał znak potakujący.
 — Cóż ona?
 — Tak jak ja — czekamy oboje, aż się Bóg i ludzie zlitują.
 — A to przyznam ci się — odparł Morochowski — na to zakrawa, że do siwego włosa tak możecie czekać. Mnie przyszło na myśl, czyby podskarbiance o tem nie przypomnieć, ona teraz cała w swojem weselu, lecz tem bardziej drugichby pewnie szczęśliwymi widzieć chciała. Bez waszego konsensu mówić o tem mi nie wypadało, pozwolicie mi — przypomnę?
 Ścisnął go za kolana Sobek...
 Przegadali tak z godzinę, konie popasiono, Niemowa miał czas nawet szczegółowie konstrukcję bryczki obejrzeć. Morochowski pojechał.
 Znowu tedy promyk nadziei zaświtał nad Trzcieńcem, choć stary Grzymała posłyszawszy o tem, mruknął:
 — At — obiecanka, cacanka!!
 Jakoż w istocie dwa tygodnie minęły, a z Tere-