Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pan i szewc.djvu/81

 — Ciężki to chléb! rzekł stary.
 — Co za ciężki? odparł Marek. —
 — A juściż, w mieście się wędzić, Bożego świata nie widziéć i na drewnianym stołku od rana do wieczora przykutym siedziéć, to nie roskosz.
 — Ale i nie biéda.
 — Wolałbym cięższą pracę, pod gołém niebem i nie w mieście.
 — Boście to znać przywykli do waszego życia, to wam się tak zdaje, że już inném nie wyżyć.
 — Może to być, toż i więzień do kajdan przywyka!
 I zamilkli oba.
 — A cóż was w tę stronę zagnało? spytał stary po chwili.
 — O! to długa historja, mój ojcze.
 — Naprzykład jeśli zapytać się godzi?
 — Ot, moja matka była tu z tych stron, chciałem się o niéj co tu i o rodzinie dowiedziéć, rzekł Marek.
 — A zkądże była matka wasza?
 — Z Wólki Lutyńskiéj?
 Stary odwrócił głowę.
 — I jakże się nazywała?
 — Tekla Lutyńska.
 — Tekla Lutyńska! Tekla, to młódsza była! rzekł starzec.
 — Więceście ją znali, porwał się Marek i przybliżył do dziada.
 — A jakże nie, u Szalonéj pałki, bo to tak ojca Elżbiéty i Tekli nazywali, służyłem za gumiennego.
 — Mój Boże! mój Boże, ach! cóż to za traf szczęśliwy; więc mi powiécie co może o Tekli Lutyńskiéj, o mojéj matce, mój dobry ojcze.