Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętniki nieznajomego.djvu/187

 — Czyż już?
 — Pani Emma dotąd się nie nauczyła pojmować życia jak ja! A wiesz, że dla szczęścia w małżeństwie potrzeba koniecznie jednostajności gustów? Staraj się więc o to.
 — Gdybymże ja zażądała, abyś się do moich przystosował.
 — Nie możesz mi wymawiać, bym tego nie uczynił. Musimy oboje, jak dwaj woźnice w wielkim śniegu, po trochu każdy z drogi sobie ustąpić. Ja przecie nawykam do muzyki.
 — Jakto? — przerwałem, — nawykasz pan?
 — Chciałżebyś pan żebym ją lubił?
 — Jak można nie lubić, nie przepadać za nią! — spytałem znowu.
 — Serjo? Muzyka a skrzypienie drzwiami równe czyni na mnie wrażenie. Jest to nieprzyjemny pisk lub hałas, nic więcej.
 Po objedzie nie daje spokojnie trawić, przy jedzeniu nie dozwala nasycić się przyjemnością, sen rozbija; i chcesz pan żebym ją za to kochał?
 — Więc pan nawet nie umiesz marzyć przy muzyce?
 — A! nie rozumiem marzenia, chyba przy kieliszku Marascino po dobrym objedzie.
 — Mówiłam panu że epikurejczyk.
 — Szczycę się tem; bo pewien jestem, że pojąłem życie, jak się jedynie pojmować powinno. C’est la seule bonne manière.
 — Chodźmy do fortepjanu, — odezwała się wzruszywszy lekko ramionami Emma.
 — Dajże nam przecie skończyć kieliszek.
 — A! prawda! nie uważałam.