Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik panicza.djvu/83

 — Nie miałem czasu ani się przypatrzyć ani rozmówić.
 — To znaczy, nie bardzo!
 — Owszem, piękna jest wielce i oryginalną ma piękność, ale nad wiek poważna i surowa...
 — Gdzie tam! rozśmiał się Stefan — to taka na nią przyszła chwila... trzpiot jak dziecko...
 Na kawę wyszliśmy na ogromny balkon, z salonu wychodzący na ogród i staw. Tam zastaliśmy i pannę i staruszkę, kawa w filiżankach tureckich bardzo ładnych, to mi się podobało...
 Arja zaczęła mnie rozpytywać o moje strony, stosunki, rodzinę i pobudki podróży. Zdawała się to czynić przez miłosierdzie i grzeczność nademną; niechciałem okazać, że mnie jej chłód obchodził i począłem żywo opowiadać o sobie, o mamie, o stosunkach naszych... i o tym wielkim świecie, którego ona nie zdaje się mieć wyobrażenia...
 — Państwo tu żyją bardzo samotnie! zapytałem w końcu.
 — Mnie się to czuć nie daje — odpowiedziała — jam nawykła do tego...
 — Jakież są pani zatrudnienia?
 Zdziwiło ją pytanie.
 — Zwykłe bardzo — muzyka, którą lubię, przechadzka, trochę książek, jakaś robótka...