Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik panicza.djvu/81

 — Mało ją znam... park i kilka mil koło... kraj dosyć piękny ale dość smutny...
 — Pani Wiedeń i okolice wydały się wdzięczniejszemi...
 — O Wiedeń! ja w Wiedniu nie tak byłam długo.
 — A dawniej? spytałem.
 Uśmiechnęła się zimno. — O! dawniej podróżowałam z ojcem wiele i widziałam krajów najrozmaitszych tyle... że wolno mi być trudną....
 — Ale tam, gdzie się ma żyć, trzeba się w końcu przywiązać...
 — To samo z siebie przychodzi! odpowiedziała.
 W ogóle robiła mi wrażenie osobliwsze, jakby sprzeczności postaci z mową, jakby połączenia jakichś dwóch żywiołów, niegodzących się z sobą. Twarzyczka dziecinna, a chłód stary...
 Nie patrząc się na nią, a słuchając jej, można ją sobie było wyobrażać nie równie starszą — patrząc na nią, gdy milczała, domyśleć się należało naiwnego, bojaźliwego dziewczęcia... Nic a nic ją goście nie zdawali się obchodzić... Ze Stefana śmiała się i żartowała z wyższością jakąś, jakby się litowała nad nim... Prawie czułem się tem obrażonym.
 Dano do stołu. Dostało mi się Arją prowadzić. — Podała mi rękę obojętnie, — z powagą gospodyni