Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik panicza.djvu/62

ofiarował poprowadzić do drzwi hrabiego. Nie było o czem mówić, — spytałem go co robi?
 — Właściwie teraz pracuję tylko nad polityką krajową, interesów się zrzekłem, jednem jedne mi pozostały, których nie rzucam dla tego, że zbyt są korzystne...
 Spojrzałem nań — czyje?
 — Wlascha... rzekł.
 — Któż to jest? Spytałem udając niewiadomość zupełną,
 — Zadałeś mi hrabio pytanie, na które ani ja, ani tu podobno nikt odpowiedzieć nie potrafi. Ludzie przypuszczają że ja, jako prawnik, na równi ze spowiednikiem muszę być wtajemniczony — a ja o tym Wlaschu tyle wiem co i hrabia — choć jego interesa trzymam.
 Wiem tylko, mówił Hawryłowicz, że klient nie do pogardzenia, płaci mi rocznie za to 10.000 guldenów, żebym nic nie robił.
 — Jakaś zagadka? zapytałem ciekawie.
 — W istocie... Grek, Mołdawianin, Ormianin, Włoch, Turek,... Cygan, kto jest nie wiem, ale ma miljony... Straszliwie bogaty.
 — Przecież, rzekłem — znasz go pan, coś możesz powiedzieć!