Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik panicza.djvu/167

 — Ale potrzeby istotne są małe — odezwała się... my sobie wiele ich tworzymy sztucznie i obracamy w nałogi... Nałogi stają się potrzebami. — Czyjaż wina?...
 Zdziwiłem się temu spostrzeżeniu, jak na młodą panienkę, bardzo przemądrzałemu, i zamilkłem. Zwróciłem potem rozmowę.
 — Mój przyjaciel Gucio, nieprawdaż że jest chłopcem bardzo miłym?
 — Bardzo — odpowiedziała śmiejąc się szczerze i patrząc mi w oczy impertynencko — jest trzpiot i nie ukrywa się z tem wcale, żywy, pocieszny... nie sztywny i nie gra innej roli nad tę, jaką na świat przyniósł z sobą. Mnie się podoba...
 — Zazdroszczę mu — rzekłem — lecz co się tyczy roli, znam go dawno, grywa z łatwością różne.
 — Nie dobry z pana przyjaciel.
 — Bom zazdrośny — odpowiedziałem.
 — A! uśmiechnęła się — doprawdy nie ma czego wierz mi pan.
 Przeszła się parę razy po balkonie, ja stałem oparty o poręcz jego.
 Emilia ukazała się we drzwiach balkonu, a Aria pospieszyła pochwyic ć ą pod rękę i wciągnąć ku nam.