Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatnia z xiążąt Słuckich Tom 1.pdf/77

 Tylko co tych słów domawiał, aliści znowu postrzegł za sobą owych dwóch, niedaleko stojących, jakby czatowali na co.
 — I Ichmość do gospody? spytał kłaniając się im trochę.
 Jeden z nich odpowiedział.
 — I my? a WMość tu po co?
 — Chcę sobie wińska dostać — odpowiedział Brożek.
 — Nie dostukasz się, rzekł drugi zbliżając się nieco, chyba my ci pomożem.
 — Dam ja i sam rady, odpowiedział Brożek.
 — O nie! mówił daléj ten co wprzód nieznajomy. Teraz byś i do dnia stukał, nikt ci nie otworzy, ale poczekaj no, niech no ja ci pomogę.
 To mówiąc obcy poszedł minąwszy wrota do okiennicy, przez któréj szczeliny świeciło się, i wsunąwszy rękę w wycięte serce w pośrodku, trzy razy w szybę zapukał.
 — A kto tam, zapytał głos ze środka.
 — Swój, od Kardynalji — otwórzcie z ulicy.
 — Zaraz — I słychać było chodzenie, stąpa-