Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/38

wać. Zrzuciła chustkę, poprawiła ślicznych włosów i siadła w przygotowanem krześle.
 Rozmowa ojca i córki zaczęła się po francuzku, co dosyć tłómaczyła, przytomność służących; ale i bez nich podobno, ten język u nas nałogowy, byłby zapewne użyty. Ojciec schylił się ku niej i całując ją w rękę, spytał naprzód powolnie.
 — Zdrowie twoje Misiu?
 — O! tysiączne dzięki — zdrowiuteńka jestem.
 — A wczorajszy ból głowy?
 — Przechodzi mi snem zawsze.
 — Dobrze spałaś?
 — Jak bobak. Wstałam przecie bardzo rano, byłam u moich kwiatów w ogrodzie, jeździłam trochę konno.
 — Tak rano?
 — A! najmilej!
 — Sama jedna?
 — Był tam ktoś za mną! nie uważałam. Co ci mam dać papo? herbaty naprzód!
 — Dzisiaj? kawy, Misiu.
 — Po staropolsku?
 — Tak! tak! — hrabia westchnął ciężko. Ze srebrnym imbryczkiem, który stał na fajerce, Misia wzięła kawę i podała ją ojcu.
 Sama poczęła powoli ustawiać swoje śniadanie i nalewać herbatę.
 Potem jakby sobie przypomniała dopiero, żywo zwróciła się do kamerdynera i spytała — Pani des Roches?
 — Prosiłem — odpowiedział stary z ukłonem. — Prawie w tej samej chwili, główne drzwi salonu od sieni, otwarły się powoli i trzecia osoba weszła.
 Wysokiego wzrostu, wychudła, czarno ubrana całkiem, ukazała się wspomniona pani des Roches. Była to towarzyszka teraz, a dawniej Misi nauczycielka; kobieta już nie młoda, ale jeszcze niezatartych śladów wielkiej piękności. Blada jak marmur z oczyma potężnego ognia, ale głęboko wpadłemi, z maleńkiemi usty, schudzonemi policzki; poważna, surowa, smutna,