Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Okruszyny zbiór powiastek rozpraw i obrazków T.3.djvu/54

 — A ty ojcze?
 — Ja? Co waści da tego. Ja sobie rady dam. Dziś, jutro wybieraj się z Bogiem. Nie ma tu czego siedzieć.
 W ostatnich słowach starego, znać było głębokie, smutku pełne, ale pokryte umyślnie uczucie. Podniósł wypogodzone czoło.
 — Dopilnuję tu Hrynicza i naszej sprawy; będę miał oko na Eufrozynę, dowiem się jak tam jej jest. Waść jedź, mówię jedź.
 Na te słowa wszedł pan Wydżga.
 — A dokąd-że to? do stu haków? — spytał.
 — Ha! mój przyjacielu, w świat szczęścia szukać.
 — Coś to wygląda, jakbyście od mojej kochanej Salusi uciekali; prawda, że język djabli, ale wiecie kniaziu, że przecie ona tu nie rządzi, tylko ja. Baba językiem miele, a ja swoje robię.
 Tak zawsze pocieszał się zawojowany pan Wyźga, perswadując i sobie i drugim, że jest panem w domu.
 Kniaź się uśmiechnął.
 — Nikt nie ucieka — dodał — bardzo nam tu dobrze, ale kochany panie Erazmie, nie przeto już nie myśleć o sobie. Eufrozyna sama się rozporządziła, toć mnie tylko Dymitr został, a chce się władzy ojcowskiej użyć, póki jest na kim — dorzucił uśmiechając się z przymusem.
 — Ej! rozmyślcie-no się do stu haków, a czy będzie dobrze?
 — Ślę go do Sapiehów, niech chłopiec służy, a przyszłość sobie wypracuje.
 — A macie go z czem słać? — spytał ciszej Wydżga.
 — Jakto, z czem?
 — Bo, odpuśćcie mi przypuszczenie, może wam brak grosiwa?
 Stary się zarumienił.
 — O, o! myślicie! — dodał — nie znajdzie się jeszcze? znajdzie.
 — Mam kilka talarów bitych, o których Salusia nic nie wie — jeszcze ciszej dorzucił szlachcic.