Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Okruszyny zbiór powiastek rozpraw i obrazków T.3.djvu/27

On ukarze! Jemu zostawiam sprawiedliwość nad tobą.
 — Kniaziu! na Boga żywego ci się klnę, nie chciałem im oddać papierów.
 — Wiem, ale chciałeś je spalić, to dla mnie jedno.
 — Skusili mnie! Jak Boga żywego kocham skusili, skorrumpowali słabego, żałuję, żałuję.
 — Tak, żałujesz gdy się lękasz.
 Jurysta, w którym reszta pozostała uczucia, porwał się z ziemi.
 — Słuchaj kniaziu, — rzekł, — to nauka, której w życiu nie zapomnę. U grobu stoję, na zbawienie ci przysięgam, poprawię się. Wzgardą swoją ukarałeś mnie boleśniej, niż najsroższym razem. Podniosę się z tej podłości.
 I wyprostował się mały człowiek, na którego w tej chwili padł pogardliwy, dumny wzrok kniazia.
 Milcząc odchodził Ostafi.
 Jurysta zatrzymał go we drzwiach.
 — Czego chcesz odemnie?
 — Kniaziu! daruj! Chcę się poprawić!
 — Popraw się sobie! Cóż mi do tego.
 — Daruj, dla miłości Zbawiciela.
 — Daruję, ale gardzę.
 — Wróć mi zaufanie.
 — Mości panie! tego za nadto, — rzekł starzec, — drwisz ze mnie.
 — Boże mnie skarż, mówię szczerze! mówię z serca. Zaufaj mi! Chwila ta nigdy nie wyjdzie z pamięci. Chcę resztę życia poświęcić na poprawienie złego, którem zrobił. Zaufaj mi, biorę twą sprawę i wygracie!
 Ten czarodziejski wyraz: wygracie! połechtał starca; nic nie rzekł, ale spojrzał na niego.
 Prawnik chwycił go i począł całować w ramię z zapałem, łzy toczyły mu się po twarzy.
 — Powierz mi sprawę! Ja nie jestem godny zaufania twego! Ja wprzódy podjąłem się w myśli przydania was, ale teraz! Ja nie wiem, jedna chwila cał-