Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/671

Co robić!! Trzeba się całować, póki się nie można pomścić...
 — Mścić się? a pewnie! ząb za ząb! ale jawnie i nie ściskając, chyba za gardło — zamruczał spluwając pan Sebastyan... ręką na drzwi wskazując...
 Alf się zmieszał...
 — Wy go także nienawidzicie?
 — Jego — rodu ich... i wszystkich paniczów, jak ty... nie cierpię... brzydzę się gnojem! Zdrajców nienawidzę...
 Po coś tu przyszedł?...
 Widzę, żeś mi się tu wcisnął, aby mnie podejść, albo się mną posłużyć — ho! ho! Jam nie z tych ludzi, co się dają ciągnąć — ja... wlokę i gniotę!
 I powtórnie drzwi pokazał.
 Zbladł Alf... wstał i już miał się zawrócić ku progowi, gdy stary zawołał nań:
 — Co on ci zrobił?
 — Zdradził mnie! odebrał mi skarb jedyny... kobietę, którą kochałem... Rachunek między nami zaczęty, ale nieskończony... Obaj go nienawidzimy, myślałem, że w was znajdę sprzymierzeńca...
 — Ja przymierza niczyjego nie potrzebuję, wojuję sam, mszczę się sam... siły mam dosyć! Chodzę samopas, nie wiążę się z nikim, a najmniéj z takimi hładyszami... Dla mnie téż skończono wszystko, i zemsty dość, i świata po póty...