Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad Spreą.djvu/95

chać koniecznie do Poznania a nie mam grosza przy duszy.
 Ryszard chwycił za pugilares. — Wieleż potrzeba — zawołał.
 — Bylem miał tam i nazad do Poznania... i żeby w drodze z głodu nie umrzeć.
 Ryszard rękę trzymał na pugilaresie.
 — No — ale wieleż?
 Wojtuś czuprynę tarł.
 — Gdybym wiedział, że szwagra zastanę w Poznaniu.
 — Rachuj, jakbyś go nie miał zastać, trzydzieści będzie dosyć? hę? Mam pieniądze.
 — Aż nadto.
 Ryszard schylił mu się do ucha.
 — Ty jedziesz dla Kaja... przysięgam.
 — Ha... może...
 — Wszyscy mówią, że się żeni...
 Wojtuś ruszył ramionami.
 — Niech go Bóg uchowa! — zawołał.
 — Panna jak anioł...! — Ryszardowi oczy zaświeciły. — A! jaka piękna!
 — A widziałeś hrabia ojca, jaki brzydki? — spytał Wojtuś wzdychając.
 Po chwilce poszeptawszy rozeszli się.
 Wojtuś zniknął. Nazajutrz nie było go w Berlinie a towarzysz, który stał z nim razem, mówił, że ma silny katar i lekarz mu przez dni kilka wychodzić zakazał.